En sommige dingen zijn gewoon verrassender in de stad. Zoals bijvoorbeeld burendag, waarop we zoveel gave dingen organiseerden met onze straatgenoten. Crossfietswedstrijdjes, steltlopen en touwtrekken tegen de overburen, mozaïek-stoeptegels maken met de hele straat, waardoor de straat voor jarenlang bijzonder versierd was. Optredens van bandjes uit de buurt, urban-knitting met oudere dames uit de straat, een kindertent met een verhalenverteller, workshops sterrenkunde, massage en Mindfulness in een campingbusje dat op de stoep geparkeerd stond. Wafels bakken, spijkerbroekhangen, speeddaten met je buurtgenoten en dansen met een dj tot diep in de nacht. Ieder jaar nog bijzonderder dan het jaar ervoor.
In Lemelerveld hechten veel mensen meer aan gewoonten dan aan steeds weer iets spannends, verrassends en nieuws. Als mensen gewend zijn om een feest op een bepaalde manier te doen, hoeft het niet veel gekker te worden.
Met burendag verzamelt de Corsobuurt zich al vele jaren bij dezelfde paardenmanege. Koffie met een plakje cake, dat is wild genoeg. Daarna wordt er iets gemeenschappelijks gedaan. Bloemstukken worden naar ouderen gebracht, samen gefietst of excursies naar bedrijven of clubs in de buurt. Met vorig jaar als hoogtepunt een historische lezing met dia’s van boerderijen uit de buurt en prachtige verhalen van een dorpsgenoot van 80+ over het ontstaan van de wijk. En dan wordt er ’s avonds samen gegeten wat de meeste mensen lusten: hamburgers, stamppot of iets anders bekends van een plaatselijke cateraar.
Dit jaar was onze dijk aan de beurt om burendag te organiseren. Plotseling gingen er stemmen op voor iets nieuws. Buurvrouwen staken de koppen bij elkaar en besloten samen om zelf te koken. Er was een idee om de middag te eindigen op een andere locatie. En hoewel alles bespreekbaar was en na enig discussiëren werd opgepakt leek er een probleem: de angst om mensen teleur te stellen met dat nieuwe gedoe.
Het beproefde recept heeft immers vaste gewaardeerde ingrediënten.
Maar Corsobuurters zijn geen watjes. En hoewel niet iedereen de vispaella durfde te proeven, at het merendeel van de mensen met smaak de meegebrachte salades en de paella met kip en chorizo op. Voor wie dat echt niet wilde was er patat met frikandel. En toen het bier eenmaal vloeide en de foto’s van de fotofietstocht werden vertoond, vonden de meeste mensen deze iets andere aanpak en locatie ook zeer geslaagd.
Maar waar het echt om ging was natuurlijk dat we het samen organiseerden, dat er mensen uren bezig waren een fototocht te bedenken. Dat drie buurvrouwen huilend boven kilo’s uien elkaar familieverhalen vertelden. Dat er snel een geïmproviseerd een regenbestendig terras werd gebouwd, er grappen werden gemaakt die van langdurige burenvriendschappen getuigen. Dat de kinderen een middag met lieve – voor hun nog niet bekende – buurtgenoten op pad zijn geweest. Als ex-stedeling kun je dan heimwee hebben naar wild, verrassend en creatief, maar dit was wel gewoon heel gezellig.
Annemarie Uhlenbeck en Luigi Mascini
September 2018