Nou willen we natuurlijk niet beweren dat mensen in Utrecht (lees de Randstad) niet hard werken… dat zou in tegenspraak zijn met de wens die ons naar het platteland dreef. We wilden weg uit de hectiek, weg van het jachtige leven met dubbele banen, BSO-stress, regeldruk, deadlines en prestaties. Dat was nu juist het idee.

Op het platteland hoopten we veel meer baas van onze eigen agenda te worden. En tijd te hebben om te staren in het groen (misschien een wijntje erbij), zonder het onrustige gevoel te hebben een superleuk bandje te missen op ‘culturele-zondag’  of heel nodig nog ’s avonds de laptop te moeten openen om iets af te maken voor het werk. Bijna geen doordeweekse tijd voor de kinderen en dan volgeplande weekenden met quality-time die dan wel superleuk gevuld moest worden.

Als eigen baas met een B&B zo dachten we, win je enorm aan tijd en ruimte. Dan springen de kinderen op de trampo in de tuin en zorgen wij heel relaxed voor onze gasten tussen de potjes voetbal door, zoiets.

Dan eenmaal met een B&B met wijngaard blijkt het hangen op de bank of een tuinstoel pas echt goed afgelopen te zijn. Om 8 uur ’s avonds begint gewoon het derde dagdeel. De dakspanten moeten voor morgen geverfd zijn voor de dakdekker komt. Er moeten nog twee bedden opgemaakt, er moeten nog stapels handdoeken gestreken en gevouwen, en de keuken moet nog schoon voor de ontbijtbereiding van morgenochtend, of toch nog even een stuk maaien, want morgen moeten we de wijngaard bemesten. De plantenpotten moeten water, het geitenhok moet eigenlijk echt schoon. De helft van de klussen verschuiven dan noodgedwongen maar weer naar morgenavond.

Onze buurvrouw noemt het “biezig blieven”. Een goede remedie tegen alle ledigheid, verdriet en pijn. Maar andersom is het ook. Bij het buurtoverleg wordt bezorgd gevraagd: “Kon je het wel wachten?”(‘Kon je zomaar hier zijn en het werk laten wachten?). Iemand met een eigen bedrijf heeft thuis genoeg om handen.

Dat iedereen hier graag “biezig blieft” zien we ook aan de vakantieplanning van de meeste gezinnen die we kennen. Wie buitenaf woont gaat misschien in de zomer een weekje weg, maar is verder zoet met het huis witten, de tuin bijhouden, tegelpaden ophogen, het hek repareren enz. Wie in het dorp woont overkapt een terras of is de hele zomer druk met de moestuin. En dat is geen straf voor Lemelervelders, het is heerlijk om nuttig bezig te zijn en zo het hoofd leeg te maken.

Voor oud-randstedelingen was dat toch nog even schakelen:  rust en ruimte betekent dus altijd aan het werk……………………

Mooi toch!!!

 

Annemarie Uhlenbeck en Luigi Mascini
Mei 2018