Terwijl wij met een groep vrienden bezig waren met de wintersnoei van onze wijngaard, kwamen er verschillende ambulances en politiewagens met gillende sirenes over de provinciale weg langs gescheurd. Even verderop – bij de onlangs nieuw gemaakte afrit – bleken ze in onze richting terug de dijk op te rijden en bij het huis van de buren te stoppen. Toen we even later polshoogte gingen nemen, bleek onze buurman te zijn overleden. Volledig onverwacht, 52 jaar.
Binnen het uur belde een buurvrouw van de andere kant: ‘Heb je het al gehoord?’ Ja, we hadden het vreselijke nieuws al gehoord. Maar wat de ‘noabers’ vervolgens gaan doen, dat hadden we nog niet gehoord, maar dat zou ons snel duidelijk worden.
Dezelfde avond nog gingen we met alle noabers de buurvrouw en -kinderen condoleren. Wij, geboren en getogen in het westen, dachten meer van ‘zou de buurvrouw nu wel direct op ons bezoek zitten te wachten?’, maar wij pasten ons aan en gingen mee.
Een emotionele ontmoeting, die echter zeker gewaardeerd werd door de buurvrouw.
Daarna gingen we met de andere noabers naar het huis bij de buurman aan de andere kant.
Wij deelden het ongeloof en daarna werd besproken wat er ons de komende week te doen stond.
De naaste buurman nam het initiatief, stelde voor in welke kranten we als buren een advertentie zouden zetten en bracht de taken in kaart die van ons verwacht werden: omgeving van het huis opruimen, verlichting en routing verzorgen voor de woensdagavond dat mensen afscheid konden nemen in het huis waar de buurman lag opgebaard en nog wat andere zaken.
Een grondige voorbereiding die op de woensdagavond nodig bleek. Naar schatting zo’n 1.000 (!) mensen kwamen afscheid nemen van onze buurman, een eindeloze rij met mensen uit het dorp, van de scholen van de kinderen, het werk en de voetbalvereniging. Het was donker, maar er waren overal waxinelichtjes in glazen potten en lichtslingers opgehangen door de noabers. Een troostend beeld bij een intrieste gebeurtenis.
Het reguleren van de stroom mensen, fietsen en auto’s door ons noabers was nodig, maar verliep vlekkeloos. De familie zelf had hier geen omkijken naar en kon zich volledig richten op al die mensen die kwamen condoleren.
Op de dag van de uitvaart begeleidden wij als noabers de eerste 100 meter de rouwauto die op weg ging naar de crematie.
Een indrukwekkende week, waarin de term noaberschap voor mij weer een nieuwe bijzondere betekenis heeft gekregen.
Annemarie Uhlenbeck en Luigi Mascini
Januari 2019